Met het vertrouwde groepje (Monique, Marianne, Bert en ikzelf) aangevuld met Piet en Diny gaan we een excursie maken die werd aangekondigd als een jeeptocht door de woestijn met crossen over de zandduinen. Dat laatste schrok veel groepsgenoten af (geen typische Djoser-groep dus, dat heb je met zo'n oudere groep!), maar een aantal zou er later spijt van hebben niet mee gegaan te zijn: Dat crossen zat er gelukkig wel in en was geweldig, maar in deze fantastisch mooie tocht zagen wij veel meer. De landrover nam ons mee naar het gebied rond het zoutmeer Chott el-Gharsa. Dit is een vlak en kaal gebied, maar toch heel mooi (foto 1) en afgewisseld met grote zandduinen (foto 3). Hier zagen we voor het eerst de zogenaamde "mirages" waarbij luchtspiegelingen er voor zorgen dat het lijkt of er in de verte water ligt (bij foto 2 is ingezoomd hierop). We stopten bij de rots Ong Jemel (Camel's Rock, foto 4), een grote rots die zo heet omdat hij uit de verte lijkt op een kameel. Aan de voet van deze rots bevond zich één van de diverse filmlocaties van The English Patient die in Tunesië zijn te vinden, namelijk het basiskamp van de woestijnexpeditie in de flashbacks. De weg werd hier zelfs verbreed voor de film. Hoewel The English Patient speelt in Egypte en Italië, werden alle woestijnscènes opgenomen in Tunesië. Andere locaties in Tunesië van deze met 9 oscars beloonde film zijn Tunis (waar "Caïro" werd opgenomen), Tamerza, Degache, Chott el Djerid en natuurlijk de Sahara.

Lézard Rouge

Vandaag vertrekken we met bijna de hele Djoser-groep op tijd om een goed plaatsje te hebben in de Lézard Rouge. De Lézard Rouge (Rode hagedis) is een historische trein. De trein was ooit het eigendom van de bey van Tunis, maar wordt nu gebruikt voor toeristen. Het traject waarover de trein rijdt is ook historisch. Jarenlang werd deze spoorlijn gebruikt voor het transport van fosfaten uit het mijnbouwgebied bij Seldja. De spoorlijn gaat door een 15 kilometer lange kloof die is uitgesleten in de rotsen door de rivier de Seldja en soms wel 200 meter diep is. Het nauwste stuk is de Seldja-kloof die zou zijn ontstaan doordat een Berbers vorst met zijn zwaard een kloof sloeg als schuilplaats voor zijn geliefde. Toeristen als wij maken deze treinrit dan ook niet alleen vanwege de historische trein, maar met name vanwege de prachtige uitzichten onderweg. De trein rijdt vanaf het station in Metlaoui door de Seldja-kloof naar het station in Selja en dan weer terug. Onderweg wordt een aantal keer gestopt voor het nemen van foto's, natuurlijk in de Seldja-kloof (foto 9) en bij Seldja zelf (foto 10). Na de treinrit keren wij terug naar Tozeur, waar ik met Marianne en Monique eet in een leuk restaurantje genaamd Le Minaret (bij een minaret dus), waarna we gaan zwemmen in het zwembad bij het hotel, laat in de middag met de gids een wandeling maken door de oude medina (zie foto's vorige pagina) en 's avonds een Berbershow bezoeken in een oase vlakbij Tozeur.

Degache

Op weg naar Douz maken wij op maandag 18 mei allereerst een stop bij het oasedorpje Degache. Wie dat wil kan hier met de paardenkoets vervolgens naar het hart van de oase waar gids Noubbi een heel interessante rondleiding geeft met uitleg over het leven in de oase. Degache is een heel mooie oase en het wordt een heel leuke wandeling vind ik. We zien (naast heel veel dadelbomen) het irrigatiesysteem, krijgen uitleg over het telen en oogsten van dadels en zien grote hoeveelheden en soorten fruitbomen. Behalve dadels worden in de oase diverse citrusvruchten, abrikozen, vijgen en allerlei andere vruchten geteeld. De oase is helemaal zelfvoorzienend. Zo'n oase is ook prachtig om te zien door het vele groen, de mooie palmen en natuurlijk de schaduw want ook rond half tien in de ochtend brandt de zon al best fel.

Chott el-Djerid

Het grote zoutmeer Chott el-Djerid is maar liefst 150 kilometer lang en heeft een oppervlakte van zo'n 5000 vierkante kilometer. Zelfs een woestijn kan zijn meer hebben, al is de naam "zoutmeer" is wat misleidend, want anders dan bijvoorbeeld de Dode Zee (waar een jaar eerder was) bevat Chott el-Djerid nauwelijks water. Het zoutmeer Chott el-Djerid is een immens grote geelwitte laagvlakte, waar de temperatuur kan stijgen tot meer dan 50°C en al het water uit het natte seizoen dus snel verdampt, daarbij zout en mineralen achterlatend. Het zoutmeer is bijna verblindend, zo schittert het in de zon als we er over autoweg 16 dwars door heen rijden. Onderweg zien we een aantal keren luchtspiegelingen (fata morgana's), waarbij het lijkt of er "echte" meren liggen op de zoutvlakten. We stoppen halverwege het meer voor een aantal foto's waarbij we even op het zoutmeer kunnen lopen (foto 1-8 onder) en de mooie kristallen kunnen bewonderen. Uiteraard worden bij de parkeerplaats ook woestijnrozen verkocht die in dit gebied worden gevonden en worden gevormd door de neerslag en oplossen van gips net onder het oppervlak

Op weg naar Douz

Aan de rand van het zoutmeer Chott el-Djerid maken we nog een stop op een plaats waar zandduinen zijn versteend (foto 1,2). Deze plaats met versteende zandduinen werd volgens onze gids ook weer gebruikt in de film The English Patient. Voor de lunch stoppen we bij een restaurantje aan de rand van de Sahara (foto 3) net voor Douz. Het is dan inmiddels aardig opgewarmd: de thermometer van Peter geeft meer dan 37°C aan!

Volgende >